Witold SZANIAWSKI - pseudonim "Luśnia" - ppłk Wojska Polskiego
Odznaczenia:
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami Krzyż Partyzancki Medal Wojska Krzyż Armii Krajowej Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Witold Szaniawski (ur. 19 marca 1917 w Warszawie, zm. 18 września 2003) – podpułkownik Wojska Polskiego. Współorganizator obwodu Armii Krajowej „Rajski Ptak”, dowódca II "Nadbużańskiego" Dywizjonu 7. Pułku Ułanów Lubelskich oraz komendant Ośrodka III – Wyszków.
Urodził się w rodzinie szlacheckiej herbu Junosza. W latach 1937–1939 był uczniem Szkoły Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu. W tym samym roku został przydzielony do 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. gen. Kazimierza Sosnkowskiego w Mińsku Mazowieckim. W kampanii wrześniowej był dowódcą I plutonu w 2 szwadronie. Walczył pod Szczukami i Suchowolą.
Podczas okupacji działał w konspiracji. Pod pseudonimem „Luśnia”, pełnił funkcję komendanta Ośrodka III – Wyszków obwodu „Rajski Ptak” okręgu „Białowieża”. Był współtwórcą konspiracyjnego 7 Pułku Ułanów w Armii Krajowej pod kryptonimem „Jeleń”, w którym był dowódcą II "Nadbużańskiego" Dywizjonu 7 Pułku Ułanów Lubelskich. Uczestnik akcji „Burza".
W roku 1944 został wywieziony do ZSRR, następnie wstąpił do 4 Zapasowego Pułku Kawalerii w Hrubieszowie. W walkach z UPA nad Sołokiją pod Bełzem został ranny. Aresztowany przez NKWD, a 15 kwietnia 1945 roku przez UB, został skazany wyrokiem sądu na karę śmierci, zamienioną następnie na 10 lat więzienia. W latach 1945–1954 był więźniem Wronek. Został zrehabilitowany w 1994 roku.
Członek Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari, przewodniczący Koła Żołnierzy 7 Pułku Ułanów Lubelskich w Warszawie oraz członek zarządu koła 7 pul Nowym Glinniku.
Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim 29 września 2003 roku.